ในวันที่ฝนตกตลอดเวลา
เขานึกถึงเธอ…นึกถึง…นึกถึง
เขาคิด…คิด…คิด
เขาคิดถึงเธอ
คุณชอบฤดูไหนมากที่สุด คำถามนี่ถ้าไม่ถูกมองว่าไร้สาระ
ก็คงแฝงสาระ ขึ้นอยู่กับว่าใครถาม แต่กับเราแล้วจะตอบไปว่า ‘ฤดูฝน’
ถามว่าทำไม
‘ก็คงเพราะมันชุ่มฉ่ำดี’
แม้ว่าจริงๆแล้วเราเองก็แอบชอบฤดูร้อนอยู่ไม่น้อย
แต่เวลาใดที่ได้มองหน้ากระจก เรามักจะรู้สึกว่ามีเมฆฝนลอยอยู่บนหัวอยู่เรื่อยเลย
ฤดูร้อนจึงเป็นอะไรที่ห่างไกลเราเหลือเกิน
อีกมุมหนึ่งก็คือเราคิดว่าเราเหมือนฤดูฝน
สำหรับฤดูหนาวคงเป็นฤดูที่เราชอบน้อยที่สุด ก็มันทั้งหนาว
ทั้งเหงาเจอลมหนาวทีหัวใจแทบหยุดเต้น
“ฝนตกตลอดเวลา” หนังสือเล่มแรกที่เชื้อเชิญให้เราเข้าสู่มิติของ ‘ปราบดา หยุ่น’ นักเขียนที่ในภายหลังเราให้ความสนใจเป็นอันดับต้นๆ และค่อนข้างมีอิทธิผลกับความคิดของเราอยู่มาก เรื่องนี้ไว้คุยทั้งวันคงไม่จบ โดยเราเริ่มรู้จักชื่อ ‘ปราบดา หยุ่น’ จากการที่ติดตามผลงานของ ‘เป็นเอก รัตนเรือง’ เราคิดว่าเค้าทั้งสองคนคงเป็นคนรู้จักกันและสนิทสนมกันมากแน่ๆ
‘เป็นเอก’ และ ‘ปราบดา’ ต่างก็มีความเป็นศิลปินในตัวสูง ทำให้ผลลัพธ์ออกมาเป็นสองกลุ่มคือ ถ้าไม่ชอบมาก ก็ ไม่ชอบ ไปเลย และคนที่ชอบก็จะเป็นกลุ่มก้อนอย่างชัดเจน เราอยู่ในกลุ่มนั้น “ฝนตกตลอดเวลา” จึงเป็นหนังสือ นวนิยาย หม่นๆที่เราประทับใจ ทั้งยังคุ้มค่าที่จะพูดถึงมัน
“ฝนตกตลอดเวลา” เป็นเรื่องราวที่แปลกประหลาด ล้ำลึก เมื่ออ่านจบแล้วยากที่จะลืมเลือน เหมือนมีบางสิ่งเกาะกุมหัวใจ ตัวอักษรจากหน้ากระดาษคล้ายจะหลอกล่อคนอ่านให้ต้องมนต์สะกด เราเองก็อดไม่ได้ที่จะอ่านรวดเดียวจนจบ ทั้งๆที่เป็นคนชอบอ่านหนังสือไม่เกินครั้งละ 10-20 หน้าแล้วพักสักสองสามชั่วโมงแล้วมาอ่านต่อ ค่อยๆให้ถ้อยคำซึมเข้าไปก่อนประมาณนั้น แต่กับเล่มนี้ มันคล้ายกับว่า คุณต้องอ่านเดี๋ยวนั้น และเมื่ออ่านจนจบ เราไม่ผิดหวังเลย นิยายหม่นๆเล่มนี้กลับสร้างรอยยิ้ม แสงสว่างเล็กๆอย่างน่าประหลาดใจ จะรู้ได้ก็ต่อเมื่อได้สัมผัสเองเท่านั้น
คุณปราบดา ใช้คำเล่าเรื่องได้อย่างลื่นไหล เต็มไปด้วยปริศนา หลากแง่มุมให้ได้ขบคิด เริ่มต้นจากชายหนุ่มที่ตื่นขึ้นในห้องพักของโรงแรมแห่งหนึ่งในสภาพเปลือยเปล่า ไม่ใช่แค่กายแต่ดูเหมือนความทรงจำทั้งหมดที่มีมาก่อนหน้าก็หายไปจนหมด จากนอกหน้าต่างดูเหมือนฝนกำลังตก เมื่อได้ออกไปจากนอกโรงแรมแห่งนี้ เค้าได้พบกับหญิงสาวผู้หนึ่ง ตลอดเวลาทุกวันเขาจะเจอเธอในเวลาที่เปลี่ยนไป สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลง ทุกเรื่องราวเหล่านั้น ทำให้เขาเริ่มตกหลุมรักเธอ แต่เธอมองไม่เห็นเขา มิติลี้ลับที่เขาอาศัยอยู่คือที่ไหน ไม่มีใครรู้ ท้องฟ้าเองก็ไม่เคยหยุดร้องไห้ จนท้ายที่สุดเขาจึงได้เข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง เมื่อคำถามในใจเขาได้รับคำตอบด้วยใจของเขาเอง เหตุผลที่เขามาอยู่ตรงนี้ ในวันที่ฝนตกตลอดเวลา
เหตุการณ์ในเรื่อง เรียงร้อยออกมาได้อย่างลงตัว การหลอกล่อคนอ่าน ทำให้เราคาดเดาไปต่างๆนานา แม้ว่าเราจะทายถูกแต่เมื่อบทสรุปมาถึงจริงๆเรากลับไม่รู้สึกว่าอยู่เหนือกว่าผู้เขียน เราชอบฉากจบมาก อย่างที่ได้บอกมันทำให้นิยายหม่นๆเรื่องนี้ มีแสงสว่างเล็กๆแข่งกับสายฝนของตัวอักษรที่ตกลงมาทั้งเรื่อง
หากใครที่ยังไม่เคยลิ้มรสชาติหนังสือของคุณปราบดา เราขอแนะนำ ฝนตกตลอดเวลา ให้เป็นกุญแจพาเข้าไปยังมิติของคุณปราบดา เชื่อผมสิ แล้วคุณจะไม่อยากจับลูกบิดเปิดประตูออกมาเลย
“สมานภพโมเต็ล สวัสดีครับ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น