Bitter Sweet :หวานขม รสชาติที่ลงตัว

วันก่อนผมเดินไปร้านB2S ที่บ้านเกิด แล้วเห็นว่าพนักงานนำสินค้า repriceมากองรวมๆกันไว้ ซึ่งราคาก็ถูกมากจนน่าใจหาย เพราะสิ่งที่กองอยู่นั้น ในความเป็นจริงมันไม่ใช่สิ่งของซะทีเดียว หากมองให้ดีถึงสิ่งที่อยู่ภายในมันคืองานศิลปะ แต่ก็อย่างว่าในยุคที่ทุกอย่างเป็นดิจิตอล สิ่งเหล่านี้ก็ดูเหมือนจะเริ่มตกยุคไปทีละน้อย ผมเดินไปสำรวจดูตรงแผง New release ก็เห็นแผ่น GTH Side Stories วางขายอยู่ ก็ไม่ลังเลใจที่จะหยิบมา เพราะผมเวลาของผมมักไม่ตรงกับที่ออนแอร์ทางช่อง Play ครั้นจะกวาดหาทาง You Tube ก็เป็นการยาก และอีกอย่างเจ้า GTH Side Stories ก็ไม่ได้แพงจนไม่สามารถซื้อมาเก็บไว้ได้จึงเก็บมาอีกกหนึ่ง ก่อนจะลองไปคุ้ยๆดูตรงบู้ทลดราคา พลันก็ไปเห็น DVD BitterSweet BoydPod หวานขม ซึ่งผมจำได้ลางๆว่ามันออกมาให้ยลโฉมเมื่อตอนผมยังเรียนอยู่มอหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นผมคงไม่มีกะใจจะหยิบมาดูเป็นแน่ แม้จะชื่นชอบเพลง รักคุณเข้าอีกแล้ว มากเรียกได้ว่าฮัมเพลงนี้อยู่เป็นเดือน เมื่อเหนว่าราคามัน reprice แค่ 39 บาท  ก็เลยซื้อมาดู เครดิตผู้กำกับนี้ โอ้โห บารมีเพียบ ในใจก็คิดว่า ถ้ามันจะดูอึนๆ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ก็ไม่รู็สึกเสียดายเท่าไหร่ แต่แล้วพี่ๆผู้กำกับ GTH ก็ไม่เคยทำให้ผมเข้าใกล้ความรู้สึกที่ว่า "ผิดหวัง" เลยสักครั้งเดียว เพราะหนังสั้นที่ถูกบรรจุอัดแน่นอยู่ในนั้น มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย บางเรื่องก็อบอุ่น บางเรื่องเหน็บหนาว บางเรื่องปวดร้าว บางเรื่องเต็มไปด้วยความสุข ตรงกับคำที่ใช้เป็นชื่อเรื่อง "หวานขม"

สิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้อาจดูสับสน ปนเป ทั้งสรรพนามที่ใช้เรียกผู้กำกับ รวมทั้งรายละเอียดอื่นๆ เพราะผมแค่ร็สึกว่า ผมโตมาพร้อมกับ “ยุคแฟนฉัน” และนั่นทำให้ผมรู้สึกผูกพันกับผลงานของผู้กำกับ รวมทั้งค่าย GTH แม้ว่า หวานขม จะไม่ไอยู่ในค่าย GTH ก็ตาม

Directed By วิทยา ทองอยู่ยง

ขออนุญาตเรียกผู้กำกับว่า พี่บอล ตามชื่อเล่น(รวมทั้งท่านอื่นๆด้วย)   พี่บอลนั้นมีลายเซ็นอย่างหนึ่งที่มักปรากฏในผลงานของเขาคือ ความรัก ความอบอุ่น ที่คิดถึงวันวานในอดีตอย่างหนังใหญ่เรื่อง เก๋า เก๋า ก็เป็นเรื่องของวงดนตรีที่ต้องพิสูจน์ความเป็นอมตะของเขาผ่านเรื่องราวเหนือจริง รวมทั้ง บ้านฉัน ตลไว้ก่อน ซึ่งกำกับร่วมกับ เมษ-ธราธร ซึ่งเป็นผู้กำกับ ATM ในภายหลัง ก็ยังคงให้ความรู้สึกอบอุ่นละมุน ละไม และผมรู้สึกว่า มันน่าหลงใหล

รักคุณเข้าอีกแล้ว เป็นเรื่องราวของเด็กชายน่าตาไม่ดี เสียงไม่เพราะ บุคลิกดูเพี้ยนๆ ที่บังเอิญไปตกหลุมรักเพื่อนนักเรียนหญิงร่วมห้อง เด็กชายจึงได้ไปถามพ่อและพี่ชาย ถึงการทำให้ใครสักคนรักเรา เรื่องราวง่ายๆ ถ่ายทอดออกมาด้วยบรรยากาศอบอุ่นๆ

        บทเรียน เด็กวัยรุ่นที่หลงใหลในหนังไทย เขาชอบดูหนังไทยเป็นชีวิตจิตใจ ยิ่งหนังไทยเก่าๆด้วยแล้ว ของโปรด เลยล่ะ การที่เขาได้ทำงานในโรงภาพยนตร์ก็ทำให้เขาได้มีโอกาสใกล้ชิดกับสิ่งที่เขารัก และดาราคนโปรดของเขาก็คือ จินตรา สุขพัฒน์ แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้พบกับดาราคนโปรดของเขา

Directed By คมกฤษ ตรีวิมล

        คุณ เอส ผู้กำกับคนเก่งที่ทำให้ เพื่อนสนิท เป็นอีกหนึ่งหนังไทยในตำนาน ที่ควรค่าแก่การรับชม ผมพบว่าทุกครั้งที่ดูผลงานของเขา มันจะมีความแตกต่างกันไป ตั้งแต่ เพื่อนสนิท สายลับ จับบ้านเล็ก ไปจนถึงละคร  ซิทคอม หรือหนังอย่าง หนูหิ่น ที่เขาทำมันก็โดดเก่นไปคนละทาง ที่ผมจะบอกก็คือ เขามีลูกเล่นเยอะ

ที่วันนี้ ความรักมันเกิดขึ้นได้ทุกที่และมันเกิดขึ้นได้กับทุกคน หญิงสาวผู้ใช้ชีวิตไปกับการค้าประเวณี จนได้มาพบกับชายญี่ปุ่นวัยกลางคนที่ทำให้เธอได้เข้าใจถึงความรัก หนังถ่ายทอดมาด้วยบรรยากาศที่เรามักจะคุ้นๆ ที่เคยเห็นกันจากหนังของหว่อง คาไหว แม้อารมณ์หนังจะค่อนข้างหดหู่แต่ท้ายเรื่องหนังก็ได้มอบความสุขให้กับคนดู

        สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยน รอยแผลในอดีต มันอาจจางหายไปตามกาลเวลา แต่เมื่อใดที่มันเกิดขึ้นในใจ ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่มันก็ยังคงอยู่ เป้ กลับมายังบ้านเกิดอีกครั้ง เพื่อมาดูแลแม่ หลังการจากไปของพ่อ และเขาพบว่า ที่แห่งนี้เมื่อวันก่อนหรือวันนี้ ก็ยังคงเหมือนเดิมคล้ายกับว่า กาลเวลาได้หยุดนิ่ง และมันทำให้เขาคิดถึงความสัมพันธ์ของเขาและพ่อ ในวันที่เขายังเป็นเด็ก

Directed By นิธิวัฒน์ ธราธร

        สำหรับพี่ต้น ผมชอบผลงานของพี่มากๆโดยเฉพาะ Seasons Change มันให้ความรู้สึกที่อินเตอร์มากๆแต่ในขณะเดียวกันมันก็ดูคลาสสิคไปในตัว ผลงานต่อมาอย่าง หนีตาม กาลิเลโอ ก็ขโมยน้ำตาผมไปมากโขเลยทีเดียว มองไปข้างๆเพื่อนที่นั่งดูด้วยกันก็มีอาการไม่ต่างกัน ปีหน้าผลงานเรื่องใหม่ของพี่ต้น จะเข้าฉายแล้ว นี่ผมรอดูแบบสุดเลยนะ

เพื่อน ชายหนุ่มสามคนที่ร่วมหุ้นกันเปิดร้านเบเกอรี่ กระทั่งวันที่หนึ่งในสมาชิกต้องไปต่างประเทศ ทำให้ร้านเล็กๆนั้น ปิดตัวลงอย่างเงียบๆ คืนนั้นทั้งสามนั่งพูดคุยกันถึงเส้นทางชีวิตของแต่ละคน ค่ำคืนนั้นค่อยเลื่นผ่าน เมื่อรุ่งเช้ามาถึงทั้งสามอาจไม่ได้พบหน้ากันแต่มิตรภาพจะยังคงอยู่ โดยส่วนตัวแล้วค่อนข้างชอบตอนนี้ เพราะรู้สึกว่า มันไม่ได้พยายามจะเกินตัว และเล่าออกมาได้งดงามและถวิลหาอดีต    คิดถึงเพื่อนน่ะครับ

        คำไม่กี่คำ ทุกคนต่างเคยรู้สึกอยากย้อนเวลากลับไป ในช่วงเวลานึง เพียงเพื่อจะกลับไปแก้ไขบางอย่างที่อาจเคยทำพลาดหรือไม่เคยทำ เช่นเดียวกับชายวัยกลางคนในเรื่อง เขาไม่ได้ทำบางอย่าง ทั้งที่เขาน่าจะทำ และนั่นทำให้เขาจดจำวันนั้นได้เป็นอย่างดี นั่นก็คือ เขาน่าจะบอกรัก เธอ ให้เธอคนนั้นได้รับรู้ความในใจที่เขามี วันนี้เขามีโอกาสอีกครั้ง ว่าแต่ว่า เขากล้าพอจะ พูดรึเปล่า?

Directed By อดิสรณ์ ตรีสิริเกษม

อันที่จริงแล้ว หมากเตะ ไม่ใช่หนังที่แย่เลยแม้แต่น้อย เพียงแต่มันมาผิดที่ ผิดเวลา ผมว่า พี่ปิ๊ง ได้พิสูจน์ตัวเองแล้วกับ รถไฟฟ้า มาหานะเธอ ซึ่งเป็น หนึ่งในสิบ หนังไทยที่ผมชอบมากที่สุด มันดูลงตัวทั้งมุกตลก การลำดับเรื่องราวที่ดูลื่นไหล ไปจนถึงซีนเรียกน้ำตา เรื่อยมาถึง รักเจ็ดปี ผมวา พี่เป็นผู้กำกับที่มีเสน่ห์ มากเลยล่ะ ทั้งบุคลิกและผลงาน ของพี่เอง

น้องเอ๋ย เมื่อชายคนหนึ่งได้พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่เขารัก พฤติกรรมต่างๆที่เขาเคยทำอย่างเช่นตื่นสาย ผิดนัด เดินเออระเหยลอยชาย แวะนู่นนี่นั่น แต่เขาจะรู้ไหมว่า โอกาส ที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองมันมีจำกัด หากเขายังคงเป็นอยู่แบบนี้ โอกาส ที่จะได้อยู่ใกล้ๆกับคนที่เขารักอาจไม่มีอีกต่อไป

        ? ช่วงเวลาที่เริ่มเข้าสู่ วัยรุ่น มันดูสับสนมากๆเลย ทั้งๆที่เราอายุเราก็เพิ่มขึ้นทุกวัน แต่กลับรู้สึกไม่คุ้นชินกับโลกที่อยู่ รวมทั้งผู้คนที่อยู่รอบข้างไม่ว่าจะทั้งคนที่รัก เพื่อน พ่อแม่ เหมือนว่าทุกอย่างมันพร้อมจะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา รวมทั้งตัวเราเองด้วย เด็กหนุ่มในเรื่องก็เช่นกัน เขาไม่รู้จะใช้ชีวิตไปในเส้นทางไหน ทั้งความคาดหวังจากตัวพ่อ การยอมรับจากเพื่อน ความผิดหวัง

        Yoo Hoo เมื่อความรักเกิดขึ้นกับนายตำรวจจราจรที่คอยให้ความเป็นระเบียบเรียบร้อยหน้าโรงเรียนประถม วันหนึ่งเขาก็ได้พบกับครูสาวคนสวย วันแล้ววันเล่า เขาเฝ้ามองแต่ไม่กล้าเอ่ยคำพูดใดๆออกมา จนกระทั่งวันปิดเทอมมาถึง เขาก็ยังเฝ้ารออยู่แบบนั้น เขาจะรู้ไหมว่าเม่อโรงเรียนเปิดเทอม เขาอาจไม่ได้พบกับ ครูสาว คนนั้น

Directed By ทรงยศ สุขมากอนันต์

หนังของพี่ย้ง มีพลังงานตัวสูงมาก ทั้ง เด็กหอ(ที่ทำให้ผมคลั่งอยากมีเพื่อนเป็นผีอยู่ช่วงนึง อารมณ์ประมาณ E.T.) มาปิดเทอมใหญ่ หัวใจว้าวุ่น ก็ทำให้ผมฟินสุดๆ หนังผีในห้าแพร่งก็ดูมีเสน่ห์ไม่ใช่น้อย หรือ วัยรุ่นพันล้าน ที่บังเอิญโชคร้ายเข้าฉายพร้อมน้องน้ำแต่สุดท้ายหนังดีก็ยังคงดีอยู่วันยังค่ำ และล่าสุด ซีรี่ย์ ฮอร์โมน ที่ดังซะจนฉุดไม่อยู่ ถ้าไม่เก่งจริงคงทำไม่ได้หรอก 

เรื่องบ้าๆ  วันบางวันเรามักจะพบเจอแต่เรื่องแย่ๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก บ่อยครั้งที่เราอ้อนวอนบอกคนบนฟ้าว่า พอแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว แต่เหมือนเป็นความสะใจปนซาดิสซ์  ยิ่งไม่อยากเจอเรากลับยิ่งเจออีกเรื่อยๆ เลยขอเอ่ยเรียกวันนั้นว่า วันแห่งความซวย เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นกับ หญิงสาว ในที่นี่คือ โอปอล์  ที่รถติดไปงานอีแว้นท์สายระหว่างอยู่ในรถนั้นก็ได้แต่งหน้าเปลี่ยนชุดเพื่อประหยัดเวลา แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นบอกว่าขอ ยกเลิกงานนั้น เมื่อวางสายไป ก็บอกว่ายังไม่ยกเลิก เป็นแบบนั้นอยู่นานสองนาน เธอเลยตัดสินใจโยนมือถือทิ้ง แล้วขับรถคู่ใจออกไปยังสถานที่ที่เรียกว่า กระบี่ เพื่อชมพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าวันใหม่ แต่แล้วระหว่างทางก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนโบกรถอยู่ ไม่รู้เพราะเหตุใดรู้ตัวอีกทีเด็กชายคนนั้นก็ได้มาเป็นเพื่อนร่วมเดินทางครั้งนี้ ทั้งสองคนอาจมาจากคนละที่ ต่างเหตุผลของการหนี พวกเขาอาจไม่รู้ว่า การเดินทางเล็กๆครั้งนี้ จะเป็นความทรงจำดีๆ ที่อยู่ไปอีกนาน

คอย ในชีวิตเราต่างเคยตกอยู่ในช่งเวลานี้ ช่วงเวลาที่แสนยาวนาน การรอคอย บางครั้งผลลัพธ์จากการรอ อาจหอมหวาน แต่บางทีมันก็เป็นเพียงแค่การ รอเก้อ ชายหนุ่มคนหนึ่ง คอย เวลาเพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆหญิงสาวห้องข้างๆ อาจแค่พูดคุย ชวนไปทานข้าวหรืออะไรก็ตามแต่ เหตุผลนั้นไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวเขา เพียงแต่เขาจะมี โอกาส

Directed By วิชชพัชร์ โกจิ๋ว

พี่เดียวที่ทิ้งงานกำกับไปหลังจากเสร็จสิ้นหนังเรื่อง แฟนฉัน แล้วหันไไปดำรงตำแหน่ง กรรมการบริษัท จีเอ็มเอ็ม ไท หับ จำกัด และ กำกับดูแลงาน ด้านการตัดต่อภาพยนตร์ ตามที่ถนัดและชื่นชอบ

ช่วงที่ดีที่สุด ชายชราคนหนึ่งได้ขอช่วยเหลือจากที่แห่งหนึ่ง ให้ตามหาคนคนนึง ด้วยความคิดถึง ชายชรานั่งรอ คนนั้น ร่วมกับคนอื่นๆในห้องโถง ที่นั่นมีเด็กชายที่ตามหาพ่อและหญิงสาวที่มารอฝาแฝด เขานั่งรอจนกระทั่งเหลือเขาคนเดียวในห้อง แล้ว คนที่ชายชรารอพบก็ปรากฏตัวขึ้น ผมชอบตอนนี้ที่สุด ผมว่ามันดูลึกลับ ดูมีอะไร  miracle หน่อยๆ เป็นเหมือนช่องว่างของเวลาและความรู้สึก ที่รอให้เรามาเติมเต็ม

หวานขม ทุกอย่างมีจุดเริ่มต้นและจุดจบ บางครั้งตอนจบก็สวยงาม บางครั้งก็ปวดร้าว แต่ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่เป็นสีสันให้กับชีวิต เรื่องราวหวานอมขมกลืน ที่บางครั้งทำให้เรายิ้มร่า หัวเราะร่วน หรือร้องไห้เบาๆไปจนถึงปล่อยโฮ วันหนึ่งที่เรามองย้อนกลับไป เราจะพบว่า มันมีค่า และสวยงาม เช่นเดียวกับตัวละครในทุกๆเรื่อง

และทั้งหมดทั้งมวลนี้ คือ ความงดงามในหนังไทยและบทเพลงไทย ที่เราไม่ค่อยได้เห็นแต่ผมขอเตือนไว้ก่อนนะ บางเรื่องมันก็ค่อนข้างจะ abstract อยู่ไม่ใช่น้อย แต่ส่วนตัวแล้ว ประทับใจ ครับ

#บางส่วนอ้างอิงจากวิกิพีเดีย

Talk about : ก่อนความฝันจะล่มสลาย โดย แสตมป์

เดิมทีผมเตรียมเงินจำนวนสองร้อยกว่าบาท เดินเข้าร้านหนังสือเพื่อจะไปซื้อหนังสือติวสอบแอดมิชชั่นที่เรียกว่า Gat ไทย หรือ Gat เชื่อมโยง แตพลันสายตาดันไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งโดนมาก ทั้งการออกแบบ ชื่อหนังสือและที่สำคัญ นี่มัน พี่แสตมป์ นี่หว่า แล้วความตั้งใจ ณ จุดๆนั้น จึงกลายมาเป็นหนังสือชื่อเจ๋งๆเล่มนี้ "ก่อนความฝันจะล่มสลาย"

ผมรู้จักชื่อชายคนนี้ แสตมป์ อภิวัชร์ เอื้อถาวรสุข เื่มื่อครั้งผมอยู่มอต้น ถ้าจะระบุคงเป็นตอนมอสอง จากเพลง ทฤาฎีสีชมพู ที่ผมรู้สึกคือ ทำไมเพลงมันถึงได้มีเสน่ห์แบบนี้ แต่ผมก็ยังไม่ได้เทใจหลงรักเขาคนนี้ จนกระทั่งเพลง ความคิด ลอยเข้ามาในหูผมและค่อยๆซึมลงไปในใจ ผมถุงกับร้องไห้ให้กับเพลงนี้ มันเป็นเหมือนกุญแจที่ไปเปิดประตูความรู้สึกลึกๆบางสิ่งที่เราอยากเก็บมันไว้ให้ลึกๆที่สุด จากวันนั้น ผมก็ติดตามผลงานของชายคนนี้ แสตมป์ มาโดยตลอด และอยากจะบอกอบ่างหนึ่งคือ พี่แสตมป์คืออีกหนึ่งไอดอล ที่ผมเต็มใจนับถือ

มีหลายอย่างที่ผมเชื่อว่าใครอีกหลายคนก็อยากรู้ ผมว่าพี่แสตมป์ก็คงทราบดี จึงได้ตัดสินใจคลอด Pocket Book เล่มแรกในชีวิตของพี่แกออกมา และผมรู้สึกสนุกมากที่ได้อ่าน มันมีความเป็นกันเอง เหมือนเรานั่งฟังพี่แสตมป์เล่าชีวิตที่ผ่านมาให้ฟัง มากกว่า 

ใครที่เป็นแฟนๆพี่แสตมป์แล้ว คุณจะยอมพลาดหนังสือเล่มนี้จริงๆหรือ?  ส่วนใครที่ยังลังเลใจว่าจะมอบหัวใจให้กับชายคนนี้ดีไหม คุณลองฟังเพลง ชายกลาง ของเค้านะ แล้วคุณจะรู้ว่า เขาจะไม่ทำให้คุณต้องผิดหวัง

The Hunger Games: Catching Fire : It's Time To Revolution !

The Hunger Games: Catching Fire : It's Time To Revolution !

คนมักจะคิดว่า The Hunger Games จะต้องดำเนินเรื่องไปในการแข่งขันเกม พวกเขาเหล่านั้น ไม่เข้าใจ มันไม่ใช่ หากแต่ The Hunger Games มันคือ อุปกรณ์ ชิ้นหนึ่งที่อยู่ในระบบของการกดขี่โดยระบอบการปกครองที่ไร้ซึ่งความยุติธรรม --- ไม่ดราม่าการเมืองแน่นอน แค่เบื่อคนที่เข้าไปเพื่อหวังจะดู เพียง คนฆ่ากัน ได้โปรดเถอะ !

หากการอ่านหนังสือครบทั้งสามเล่มซ้ำยังมีไว้ครอบครอง ผมอาจกล้าเรียกตัวเองได้ว่า เป็นแฟนหนังสือ แต่นั่นคงเป็นการพูดเกินจริง เพราะผมไม่ได้รู้สึกชอบตัวนิยายมากขนาดนั้น ทำไมน่ะหรอ ก็มันติดกลิ่นทไวไลท์มากๆ ผมจึงขอเรียกตัวเองว่าเป็น แฟนหนัง ฟังดูสบายใจกว่าเยอะ  เพราะอะไร เพราะในนิยายนั้น หนังมุ่งเน้นไปที่ พาร์ทความรักอย่างเกินงาม โดยเฉพาะในเล่มสาม ที่รู้สึกเอียนๆอยู่ไม่น้อย แต่ในหนัง ทิศทางหลักคือการถูกกดขี่และลุกฮือขึ้นสู้กับการปกครองที่ไม่เป็นธรรม เพื่อค้นหาอิสรภาพ แะหนังดันขยี้ปมนี้ออกมาได้อย่างน่าชื่นชม และถูกตอกย้ำอย่างชัดเจนเมื่อการมาถึงของ Catching Fire 

ใครที่ชอบภาคแรก 'ไม่มีทาง' ที่คุณจะไม่ปลื้ม Catching Fire  แม้หนังจะเปลี่ยนตัวผู้กำกับจาก Gary Ross ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วชอบวิสัยทัศน์ที่แกมีต่อ The Hunger Games  ภาคแรกมากๆ มันเป็นการฉีกหน้าหนังสือแล้วอาศัยแค่บางส่วนและเพราะวิสัยทัศน์ที่เฉียบคมของแกนี่ล่ะ เลยทำให้หนังมีทิศทางอย่างที่เห็น ผมแอบหวั่นว่า Francis Lawrence ผู้กำกับที่มาทำต่อจะไปยึดเอาตามหนังสือ เพราะนันหมายถึงการไม่ซื่อสัตย์ต่อหนังภาคแรกแต่หันไปซื่อสัตย์กับตัวนิยายแทน แต่ไม่เลย Francis Lawrence ยังคงสานต่อตามที่ Ross ได้เริ่มไว้ และเผลอๆอาจทำได้ดีกว่าด้วยซ้ำ ผมมองว่าผู้กำกับ  Lawrence  แกเป็นคนมีของนะ แม้จะมีหนังใหญ่แค่สี่เรื่องเท่านั้น ใน Catching Fire นี้ Lawrence ทำได้ดีมากจริงๆ

ส่วนหนึ่งที่หนังไปได้ไกล ได้ดีแบบนี้ ลำพังแค่อาศัยผู้กำกับ คนเขียนบท หรือคนเบื้องหลังมันก็ไม่ใช่ที่ นักแสดง เป็นส่วนสำคัญมากๆ ราศรีออสการ์ของ Jennifer Lawrence  มันน่าจับตามาก ไม่เพียงแต่การตีบท Katniss Everdeen ให้ออกมาได้อย่างหมดจด แต่เชื่อว่าตัวละครตัวนี้จะมีอิทธิพลกับคนดูไม่ต่างจากผู้คนเขตต่างๆในหนัง และกล้าพูดได้เลยว่า Jennifer Lawrence โอบอุ้มหนังเรื่องนี้ไว้ทั้งเรื่อง Josh Hutcherson  ในบท Peeta Mellark นักแสดงรายนี้ ผมชอบมากตั้งแต่ตอนเด็กๆที่ได้ดูเรื่อง Bridge to Terabithia Bridge to Terabithia  ที่ขโมยน้ำตาผมไป ใน Catching Fire  นั้นน่าเสียดายที่ Hutcherson ไม่ได้ใช้การแสดงที่มีอยู่ได้มากพอ หรือถูกกลบด้วย Lawrence ก็ไม่รู้ าทางฝั่งของน้องชายเทพเจ้า Thor อย่าง Liam Hemsworth  นักแสดงรายนี้ โผล่ๆมาแปปๆ แต่น่าตรึงใจกว่าอาจด้วยต้นทุนด้านน่าตาก็เป็นได้ เพราะโดยส่วนตัวยังไม่เคยเห็นหนังที่พี่แกได้แสดงแบบรับบทนำมาก่อนเลย แต่ถ้าวัดจากที่เห็นขอบกว่า น่าจับตามอง ส่วนรายอื่นๆที่เหลือ Woody Harrelson,Elizabeth Banks,Donald Sutherland ต่างก็มีส่วนช่วยให้หนัง "ถึง" อย่างที่ได้สัมผัสกัน รายใหม่ที่เพิ่มเข้ามา Philip Seymour Hoffman  ต้องมีอะไรให้พูดถึง ความร้าย!? ของพี่แก มันหลอกเราได้(แม้จะสปอยจากการอ่านนิยายมาแล้ว) ,Jena Malone โผล่มาก็แย่งซีนแล้ว รายนี้  และที่อยากพูดถึง Sam Claflin ในบท Finnick ที่ในนิยายจะมีบทบาทมากกว่านี้ เข้าใจว่า บางอย่างต้องเอาออกเพื่อจะเสริมอีกสิ่งเข้ามาแทน ชอบครับ คนนี้  และที่สำคัญคือภาคนี้ได้รับเงินทุนเพิ่มขึ้น เราเลยมีโอกาสได้เห็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ขึ้น 

ตัวหนังเริ่มต้นจากภาคแรก โดยไม่ต้องไม่เสียเวลาเล่าย้อน นั้นคือ เดินหน้า ไปอย่างเดียว ครั้งก่อนเราสัมผัสได้ถึงความกดดันมหาศาล ภาคนี้ไม่ต่างกัน ซ้ำร้ายหนักกว่าเดิม ทั้งภาพหนังยังออกมาในอารมณ์ดาร์กๆ ประกอบกับความหนาวเหน็บของสภาพอากาศในช่วงต้นเรื่อง มันแทบมองไม่เห็นแสงแงความหวังแม้แต่น้อย หนังเปิดฉากในรุ่งอรุณเช้าวันใหม่ ซึ่งเป็นฉากที่ส่วนตัวรู้สึกว่า มันอบอุ่น และน่าจะเป็นแสงแห่งความหวังจางๆที่ทำให้ตัวละคร(และคนดู)มีแรงสู้ต่อไป ช่วงครึ่งแรกจะเป็น Victory Tour ก่อนครึ่งหลังจะหันเข้าไปสู่เกม ซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งที่ 75 หรือที่เรียกว่า Quarter Quell ซึ่งกติกา จะแตกต่างจากครั้งก่อนๆ และแม้ภาคนี้การแข่งขันจะน้อยกว่าภาคแรก ก็อย่างที่บอกมันไม่ใช่ใจความหลักของหนัง ความโหดร้ายในเกมคือความตาย จบแล้วจบกัน ในขณะที่ภายนอกเกม คือการตายทั้งเป็น ความสนุกของมันไม่ใช่เห็นคนฆ่ากันตาย แต่ความสนุกของมันคือการได้เห็นตัวละครเอาชีวิตรอดจากเหตุการณ์ที่มืดแปดด้าน ไม่ใช่ชนะในเกมเท่านั้น แต่เป็นการเอาชนะในโลกภายนอกจริงๆต่างหาก และนั่นไม่แปลกเลยที่ทำไม เกม จึงไม่ใช่ส่วนสำคัญที่สุดของหนัง

ส่วนตัวแล้วชอบมากครับ และมันทำให้จักรวาลของ  The Hunger Games   มีขอบเขตที่กว้างจากการเพิ่มเติมในภาคสองนี้ ตอนจบก็ยังขยายไปสู่ประเด็นที่จริงจังขึ้น ด้วยความที่หนังเป็นตัวคั่นกลางระหว่างภาคแรกและภาครองสุดท้าย จึงอาจทำให้อารมณ์หนังที่พีค ถูกตัดจบแบบห้วนไปหน่อย ซึ่งมันก็เป็นทั้งข้อดีและข้อด้อย  ไม่ว่าจะอย่างไร  ใครที่มองหาหนังดีๆดูแล้วล่ะก็ Catching Fire  ไม่ใช่ตัวเลือกแต่เป็น คำตอบที่ดีที่สุด ณ เวลานี้ 

Thor: The Dark World :สองพี่น้องแห่งแอสการ์ด

Thor: The Dark World :สองพี่น้องแห่งแอสการ์ด 


น่าดูเป็นที่สุด ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ใครหลายคนจะคิดแบบนี้ ผมเองก็เป็นแบบนั้น เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะในบรรดาทีมอเวนเจอร์นั้น ผมหลงรัก Thor เป็นที่สุด ถ้าจะให้ถูกกว่านั้นก็คือ Loki ด้วย 

ขอย้อนเวลากลับไปตอนที่ Thor ภาคแรกเข้าฉาย ผมชอบมาก ผมสัมผัสได้ถึงความโรแมนติกบางอย่าง ไม่ว่ามันจะด้วยความบังเอิญหรือไม่ก็ตาม มันได้สร้างสิ่งที่เรียกว่า'เสน่ห์' เอาไว้ ทั้งการเป็นหนังฮีโร่ที่ควรจะมี และควรจะเป็น Thor น่าจะเป็นโจทย์ที่หินมากๆ เพราะด้วยเนื้อหาแล้วมันsurreal สุดๆ แต่หนังก็สามารถหาจุดสมดุลออกมาได้ และยังสรรค์สร้างตัวละครที่น่าจดจำ ในส่วนนี้ ต้องยกเครดิตให้นักแสดง เช่นเดียวกับหนังที่ออกมาคู่กันในปีนั้นอย่าง Captain America บางอย่างที่ผมกล่าวไว้ข้างต้นก็คือ 

---"ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าทำไม หนัง THOR และ Captain America มันถึงโรแมนติกอะไรอย่างนี้ THOR เริ่มเรื่องที่หญิงสาวคนหนึ่งผู้ซึ่งเชื่อมั่นในสิ่งที่เธอทำ วันหนึ่งเธอได้พบกับชายหนุ่มรูปงามที่หล่นมาจากท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ เขาเป็นเหมือนเจ้าชายที่มาช่วยกอบกู้โลก รวมทั้งช่วยชีวิตเธอ ในฉากท้ายเรื่องเธอ มองขึ้นไปเบื้องบน เฝ้าฝันว่าในสักวัน จะได้พบกันอีกครั้ง เช่นเดียวกับชายผู้นั้นที่มองลงมายังเบื้องล่างหวังว่าจะมองเห็นเธอ ส่วน Captain America ชายหนุ่มผู้ไม่เคยย่อท้อต่อโชคชะตา แม้จะไม่มีใครเหลียวมองชายธรรมดาผู้นี้ก็ตาม นานวันเขาเลิกที่จะคิดถึงในเรื่องความรัก แต่แล้วเขาก็ได้พบกับหญิงงาม ผู้มองเห็นจิตใจอันแน่วแน่ จนวันนึงจากชายหนุ่มผู้อ่อนแอ กลับกลายเป็นชายหนุ่มผู้ที่คนทั้งหลายต่างยอมรับ แต่แล้วโชคชะตากลับเล่นตลก หญิงสาวอยู่ในสถานที่เดิมๆ สิ่งเดิมๆโดยไม่มีชายหนุ่มอยู่เคียงข้าง ส่วนชายหนุ่มผู้นั้นอยู่ในโลกใหม่ สถานที่ใหม่ โดยปราศจากหญิงสาวยืนเคียงข้าง ไม่รู้คู่ไหน น่าเศร้ากว่ากัน แต่ผม ก็รักหนังทั้ง 2 นี้มาก "--- 

เลิกเพ้อแล้วกลับมายัง Thor: The Dark World อันที่จริงหนังก็ได้ปูประเด็นเรื่องความสัมพันธ์ของพี่น้องเอาไว้แล้วระหว่าง Thor และ Loki ในภาคแรก ก่อนที่ภาคนี้จะถูกหยิบยืมมาสานต่อและดูเหมือนจะไปได้ไกลกว่าเดิม บางสิ่งหายไปและบางสิ่งเข้ามาแทนที่ 

โดยเนื้อหาแล้วผมไม่ค่อยอยากพูดถึงเพราะผมไม่ใช่แฟนคอมมิค กลัวว่ากล่าวไปแล้วจะเป็นการบิดเบือน ถ้ากล่าวผิดไปก็ขออภัยมา ณ โอกาสนี้ แต่ในหนังนั้นเนื้อหาก็ไม่ได้ซับซ้อนแต่หนังกลับผลิกแพลงได้อย่างน่ารักน่าชัง กล่าวคือ เหล่าดาร์คเอล์ฟวางแผนจะนำโลกทั้งเก้ามาเรียงตัวกันเพื่อที่จะยึดครองโดยมีอาวุธที่เรียกว่า อีเธอร์ แต่ก็ถูกยึดมาได้และ อีเธอร์นั้นถูกเก็บซ่อนไว้ ก่อนที่ เจน จะบังเอิญไปพบเจอเข้าระหว่างที่เธอพยายามหาประตูมิติเพื่อจะไปพบเจอกับธอร์อีกครั้ง แต่แล้วเจ้าอีเธอร์นั้นกลับเข้าไปอยู่ในร่างของเธอ ธอร์ซึ่งเฝ้าดูแลเธอจากแอสการ์ดเห็นว่าผิดปกติ จึงได้มายังโลกเพื่อพาเธอกลับไป อีกด้านหนึ่ง พวกดาร์คเอล์ฟที่กำลังหลับใหลก็รับรู้ถึงขุมพลัง พวกมันจึงเข้าบุกแอสการ์ด ส่วนโลกิหลังจากเหตุการณ์ที่นิวยอร์กเข้าถูกคุมขังเอาไว้ เมื่อพวกดาร์คเอล์ฟเข้าบุกแอสการ์ดทำให้เหตุการณ์นั้นสร้างความสะเทือนใจให้กับธอร์และโอดินที่แม้จะรักษาชีวิตของเจนไว้ได้แต่ก็ต้องแลกกับอีกหนึ่งชีวิต ซึ่งนั่นทำให้ โอดิน เสียศูนย์ ธอร์วางแผนที่จะกำจัดพวกดาร์คเอล์ฟแต่โอดินไม่เห็นด้วย เขาจึงต้องขอความช่วยเหลือจากผองเพื่อนรวมทั้งน้องชายตัวร้ายเพื่อให้แผนนี้สำเร็จ ความผลิกแผลงที่ว่านั่นมีให้เห็นอยู่ประปรายทั้งเรื่อง เพลินมากโดยเฉพาะฉากช่วงท้ายที่ได้ครบทั้งมันส์ ทั้งฮา 

หนังมาพร้อมกับ Production ที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ฮากแอ๊คชั่นที่จัดเต็ม จัดหนัก และที่สำคัญคือหนังยังไม่ทิ้งให้คนดูต้องนั่งเปลี่ยวในโรงไปกลับฉากแอ๊คชั่นที่จำเจ เหมือนหนังฮีโร่บางเรื่องของปีนี้ อุ้บส์! ส่วนทางด้านดราม่านั้น หนังอาจไม่ลงลึกเท่าภาคแรกแต่ก็มีเวลาให้คนดูได้ซึบซับไม่ว่าจะเหตุการณ์หลังบุกแอสการ์ด หรือในฉากที่โลกิเข้าช่วยธอร์ 

หนังเปลี่ยนตัวผู้กำกับมาเป็น Alan Taylor จากเดิมคือ Kenneth Branagh ซึ่ง Taylor นั้นส่วนตัวชอบมากๆจากซีรี่ย์อย่าง Game of Thrones และเขาก็ไม่ได้ทำให้ผิดหวังเลยแม้แต่น้อย ยังได้อารมณ์ขัน ที่รับรองความฮา ซึ่ง ณ จุดๆนี้ น่าจะได้รับการปรุงแต่งจาก Joss Whedon มาด้วย 

ใครที่เป็นแฟนมาร์เวล ไม่มีผิดหวัง และอย่าลืม End Credit ตอนท้ายเรื่อง เพื่อนผมซึ่งเป็นแฟนคอมมิคบอกว่าอัญมณีดังกล่าวจะถูกใช้เป็นอาวุธให้กับ ธานอส ก็ตัวร้ายที่โผล่มาตอนท้ายเรื่องใน The Avengers น่ะแหละ ไม่รู้จริงเท็จแค่ไหน สุดท้ายคงต้องรอดู !

Last Summer :"เป็นวัยรุ่นมันเหนื่อย"

"เป็นวัยรุ่นมันเหนื่อย"

เชื่อว่าหนังเรื่องนี้มีการวางแผนมาค่อนข้างดีเลย เรียกได้ว่าถ้าเมื่อสี่ห้าปีก่อน มีหนังแบบนี้ออกมาต้องเป็นกระแสอยู่พักหนึ่งเลย แต่เมื่อหนังมาช้า และยังทำเก๋ด้วยการเล่นท่ายากที่มันซ้ำรอยหนังเรื่องอื่น ผลลัพธ์มันเลยออกมาก่ำกึ่งระหว่างคนที่ชอบและไม่ชอบ

คนที่ดูหนังเรื่องนี้เดาๆว่าคงมีสองประเภทหนึ่งเลยคือดูดารา และสองคือมาดูหนังคุณภาพ

ดาราที่ว่าก็คือ เก้า จิรายุ ละอองมณี ที่นับวันจะฮอตมากขึ้นทุกวันๆ โดยส่วนตัวเคยมีโอกาสใกล้ชิดกับนักแสดงคนนี้ จากงาน event ต้องบอกว่า เก้า มีความเป็นกันเองสูงมาก ไม่รู้นะว่าคนอื่นคิดยังไงกับนักแสดงคนนี้ แต่ผมบอกเลยผมเป็น FC ของเก้าแบบว่า 'สุดติ่ง' และ ปันปัน สุทัตตา อุดมศิลป์ รายนี้ก็เป็นที่รักของวัยรุ่นยุคนี้รวมทั้งผมที่ชื่นชอบน้องเขาตั้งแต่ลัดดาแลนด์ จนมาถึง รัก 7 ปี ดี 7 หน ที่ได้มาคู่กับ เก้า และกลับมาร่วมงานกันอีกครั้งใน Last Summer นี้ ซึ่งเดิมทีก็แอบสงสัยนะว่า ทำไม ต้อง เก้า กับ ปันปัน !?   

ไหนๆก็พูดถึงนักแสดงแล้ว สองคนที่กล่าวไปแล้ว ได้ผ่านผลงานมากมาย เรื่องการแสดงคงไม่ต้องพูดถึงว่ามีความ expert มากแค่ไหน แต่ที่เป็นเซอร์ไพร์สจริงๆ คงเป็นนักแสดงอีกสองคน คนแรกคือ อาย พิมพกานต์ แพร่คุณธรรม รับบท จอย ซึ่งว่ากันตามจริงแล้ว แสดงได้ดีกว่า นักแสดง เด็กในรุ่นราวคราวเดียวกัน(อันจะเห็นได้จากหนังเรื่องอื่นๆ คงไม่ต้องยกตัวอย่างนะ ในปีนี้ก็มีให้เห็น ) จะว่าไปก็ไม่แปลกเพราะ อาย เคยเข้าประกวดเวที The Acting Queen มาแล้ว อีกคนที่เซอร์ไพร์ส ของจริงคือ เบสท์ เอกวัฒน์ เอกอัจฉริยา ในเรื่องรับบทเป็น ติ่ง น้องชายของ จอย  ซึ่งเบสถ่ายทอดบทนี้ออกมาได้น่าประทับใจ นี่ถ้าบทหนังสามารถส่งอีกนิดให้เวลากับตัวละครตัวนี้อีกหน่อย จะดีมาก เพราะโดยรวมๆแล้ว หนังใช้เวลาไปราวๆชั่วโมงครึ่ง และหนังไปอืดใช่วงพาร์ทสอง  ซึ่งเป็นตอนของปันปัน ที่ยืดย้วยไปกับมุกหลอกผีที่ไม่ชวนให้น่าหวาดกลัวแต่อย่างใด

อีกอย่างที่น่าจะเรียกแขกได้ สำหรับผู้ที่คาดหวังในคุณภาพ คือ การขายชื่อของ คงเดช จาตุรันต์รัศมี ในฐานะคนเขียนบท เครดิตของเขานั้นมากมายเหลือหลายทั้งงานเขียนบทและกำกับ ยกตัวอย่างที่ชัดเจน เรื่อง กอด, แต่เพียงผู้เดียว และล่าสุดกับ ตั้งวง ที่เหมือนจะไปไกลถึงเวทีโลกแล้วซึ่งในส่วนนี้น่าจะทำให้ใครหลายคนรวมทั้งผมตั้งข้อสังเกตไว้ว่า มันน่าจะมีอะไร มากกว่าหนังไทยเรื่องอื่นๆนะ

หนังแบ่งออกเป็นสามพาร์ทโดยจะเป็นเรื่องราวของบุคคลที่รายล้อมตัวละคร จอย ในส่วนแรกจะเน้นไปที่ตัวละคร เก้า จิรายุ และในส่วนแรกนี้คือความสนุกที่สุดของหนัง เพราะหนังวางโครงเรื่อง ปริศนาให้ขบคิดได้เป็นอย่างดี ย้ำว่าดีจริงๆ มุมกล้องการจัดวางภาพ จังหวะหนังดูลื่นไหล

แต่พอเข้าสู่แอ๊คสอง หนังลิงค์ไปที่ตัวละครของปันปัน หนังเริ่มเสียหลักเพราะแทนที่หนังจะไปช่วยตอบคำถามที่ปูไว้ในช่วงต้น หนังกลับใส่ประเด็นใหม่เข้ามาอีก และอย่างที่บอกไปคือ ช่วงนี้หนังอืดมาก มุกหลอกผีไม่ทำงานเลย เหมือนกับว่าแค่มาดูในช่วงสองนาทีก่อนจบพาร์ทสองก็เพียงพอแล้ว

หลังจากนั้นหนังโยนคนดูไปที่ตัวละครลับ อย่างน้องชายของจอย หรือ ติ่ง รับบทโดย เบส นั่นเอง หนังก็ไปผูกประเด็นใหม่มาอีก นั่นคือ ครอบครัว ซึ่งหนังทำออกมาไม่สุด และเช่นเคยมุกหลอกผีที่เฉย  รวมถึงที่ว่ามันไม่ make sense เมื่อมองจากภาพรวมแล้วหนังดรอปลงเรื่อยๆ และไม่อิมแพคในช่วงท้ายอย่างที่มันควรจะเป็น

ผมไม่รู้นะว่าการดำเนินเรื่องมันคล้ายๆกับหนังฝรั่งเรื่องไหน ซึ่งผมไม่มีปัญหากับการได้รับแรงบันดาลใจมากจากหนังเรื่องอื่นๆ ขอแค่มันไม่ใช่การ copy มาทั้งดุ้นก็พอ อย่างใน 'แต่เพียงผู้เดียว'  ไม่บอกก็รู้ว่าต้องมีหนังเรื่อง Following ของ โนแลน เจืออยู่ แต่มันเป็นการประดิษฐ์ใหม่ที่น่าพอใจ พูดถึงในทางทฤษฎี Last Summer มันก็ดูดีในแบบที่เป็น แต่อาจเป็นเพราะการกำกับของผู้กำกับทั้งสามคน ไม่รู้ว่าแบ่งการทำงานกันยังไง อาจมีการพูดถึงภาพรวมก่อน หรืออาจจะแยกงานกันทำคนละพาร์ทแล้วมารวมกันหรือเปล่า เนื่องจากอารมณ์หนังมันขึ้นๆลงๆ ขาดๆเกินๆ ซึ่งหากใครเคยดู บอกเล่า เก้าศพ แล้วเปรียบเทียบจะพบว่าเรื่องหลังนั้นดูดีกว่า

แม้หนังจะขาดๆเกินๆ แต่หนังก็ไม่ได้ไร้แก่นสาร เพราะหนังมาพร้อมกับประเด็นที่หนักและการนำเสนอที่จริงจัง ว่าด้วยเรื่องราวของวัยรุ่นที่ต้องใช้ชีวิตในช่วงเวลาที่เป็นจุดเปลี่ยนหลายๆอย่าง ทั้งภายนอกและภายใน เรื่องของความรัก sex เพศ (ในพาร์ทแรก) เรื่องของเพื่อน มิตรภาพ (ในพาร์ทสอง) และครอบครัว สายสัมพันธ์ที่เปราะบาง คามคาดหวังต่างๆนานา (ในพาร์ทสาม) เหมือนหนังกำลังจะบอกว่า "เป็นวัยรุ่นน่ะ มันเหนื่อย"

The Way Way Back :ซัมเมอร์นั้น ตอนฉันอายุ 14

The Way Way Back :ซัมเมอร์นั้น ตอนฉันอายุ 14

โอ๊ยๆๆๆๆๆ  ชอบหนังเรื่องนี้เป็นบ้า หนังแบบนี้แหละที่ตรงรสนิยมผมมาก ทุกอย่างเลย ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนยังไงดี !!! คือมันใช่  เป็นหนังของปี  2013 ที่ผมชอบที่สุด ณ เวลานี้เลยล่ะ

ดูจากเครดิตทีมงานแล้ว ผมก็วางใจแล้วล่ะ เค้าจั่วหัวโดยขายชื่อ Juno และ Little Miss Sunshine เอาไว้ว่ามาจากสตูดิโอเดียวกัน แต่พอได้ดูจริงๆมันเกินกว่าที่ผมคาดไว้ไกลมาก อย่างที่เคยเป็นมา ผมจะชอบหนังสไตล์กลิ่นอินดี้ คอมเมดี้ ฟิลกู้ด เป็นทุนเดิมอย่าง (500) Days of Summer, Up in the Air, Beginners, Nick and Norah's Infinite Playlist, Adventureland อะไรแบบนี้อยู่แล้ว อย่างต้นปีก็ได้มีโอกาสดู Ruby Spark กับ Smashed ซึ่งก็ชอบมากเหมือนกัน แต่ขอให้คะแนนความชอบ The Way Way Back มากกว่าหน่อย เพราะหนังมันเข้าถึงคนดูได้ง่ายกว่า ตามคอนเซ็ปส์หนังดี ที่มาพร้อมเพลงประกอบเพราะๆอีกเพียบ ไว้วันหลังจะลอง search หารายชื่อเพลงโหลดเก็บไว้ใน ipod มันดีถึงเพียงนั้นจริงๆ

หนังเล่าเรื่องของเด็กหนุ่มวัย 14 ชื่อ Duncan ซึ่งแสดงโดย Liam James (คุ้นหน้าคุ้นตากันไหม ก็น้องหนูที่กะเตงไปกับครอบครัวในวันสิ้นโลก หนังเรื่อง 2012 ไง เขาโตแล้วนะ แสดงได้ดีทีเดียว ดูเนิร์ดๆน่ารักไม่เบา) ที่ต้องไปพักร้อนกับแม่ (Toni Collette ได้บททนี้ เจ้แกไม่ค่อยคุ้นหน้าผมเท่าไหร่ แต่ก็พอคุ้นๆอยู่บ้าง )รวมทั้งแฟนใหม่และลูกติดแฟนใหม่ของแม่อีกที (ในที่นี้รับบทโดย Steve Carell แหม พี่แกทำให้เราไม่ชอบขี้หน้าตัวละครตัวนี้เอาซะเลย) ในสายตาคนในครอบครัวแล้ว เค้าเป็นเด็กประหลาดที่ไม่มีอะไรดีเลยในชีวิต พอมาถึงที่หมาย เค้าได้พบกับเพื่อนบ้านเด็กสาวรุ่นเดียวกัน เขาใช้เวลาไปในสวนสนุกน้ำ กับเพื่อนใหม่ หนุ่มบ้าๆบอๆ เจ้าของสวนน้ำ (Sam Rockwell  พี่ทำให้ตัวละครตัวนี้ ดูมีเสน่ห์มากๆ นี่ล่ะนะ ที่เขาว่าเยี่ยม)ซึ่งทำให้เขาได้ค้นพบบางอย่างในตัวเอง ถึงเวลาที่เขาต้องเติบโต และทำให้คนอื่นได้เห็นว่า เขาก็มีดี

เป็นหนังแนว coming of age ที่มีเสน่ห์มากเหลือหลาย ใครที่รู้ตัวว่า ชอบหนังทำนองนี้แล้วล่ะก็ ไม่มีทางที่คุณจะผิดหวังแน่ๆ ยิ่งได้ดูในช่วงวันสบายๆด้วยแล้ว มันทำให้มีความสุขมากๆ จากวันที่แสนน่าเบื่อได้หนังดีๆสักเรื่อง มันช่วยให้เป็นวันที่แสนพิเศษได้เหมือนกันนะ  รับ The Way Way Back ไว้ในดวงใจอีกสักเรื่องสิ !

Album 3rd >Infinite Playlist > แนะนำเพลงเพราะๆจากหนังที่คุณรัก

ได้ฤกษ์คลอดอัลบั้มที่ 3 สักที(ฮา) ครั้งนี้เพลงส่วนใหญ่ได้รวบรวมมาจากหนังแอ็คชั่น เทร็คทั้งหลายอาจไม่เหมาะที่จะรับฟังในวันที่มีอาการเลซี่ แต่เหมาะที่จะเอาไว้ปลุกตัวเองในยามที่อ่อนไหว เรียกกำลังใจในวันที่ท้อแท้ เพราะถึงยังไงวิธีรีแล็กซ์ที่ดีที่สุด วิธีหนึ่งง่ายๆก็คือการนั่งฟังเพลง ถ้าสนุกก็โยกซะหน่อย!!!

1. Danny Elfman - The Little Things Ost. Wanted

Wanted ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าหนังเรื่องนี้ มันส์หยดติ๋งๆ เป็นหนังแอ็คชั่นไม่กี่เรื่องที่ดูมีเสน่ห์ แม้จบไปแล้วระดับอะดรีนาลีนยังคงหลงเหลืออยู่ นอกจากนั้นแล้วยังมีแทร็คประกอบอย่าง little things ที่ฟังแล้วดนตรีมันติดโสตประสาทดี เลยขอนำมาเป็นแทร็คแรกในอัลบั้มนี้

2. Soundgarden - Live to Rise Ost. Marvel's The Avengers

Live to rise เป็นเพลงร็อคหนักๆ ที่ฟังยามวิกาลคงไม่เหมาะนัก แต่ผมชอบเนื้อหาความหมายบวกกับดนตรีที่กระแทกกระทั้นของมันนะ ฟังๆไปเผลอโยกไปกับความเมทัลของมันซะงั้น เพลงนี้ใช้ประกอบหนังรวมพลฮีโร่ใน The Avengers อีกด้วยล่ะ เจ๋งไปเลย!

3. Take That - Love Love Ost. X-Men First Class

ลองเสียเวลาสักไม่กี่นาทีหลังหนังจบ นั่งดูเครดิตทีมงาน นักแสดงหนังเรื่องนั้นๆ อาจพบกับสิ่งดีๆ ถ้าพนักงานในโรงหนังไม่เปิดไฟไล่ หรือบริการแย่ๆ สิ่งดีๆมันเกิดขึ้นกับผมค่อนข้างบ่อย ครั้งนั้นผมตกหลุมรักหนังเรื่อง x-men first class มาก หนังจบผมยังไม่จบ ผมนั่งดูเครดิตของหนังเรื่องนี้ ด้วยความรู้ทางภาษาปะกิตเล็กๆน้อยๆ ซึ่งหวังจะอ่านตัวหนังสือที่ปรากฏอยู่บนจอ แต่แล้วสิ่งที่ได้รับคือเพลงนี้ ถูกใจผมมากเลยล่ะ

4. Muse - Follow Me Ost. World War Z

ไม่ว่าคุณจะรู้สึกยังไงกับหนังซอมบี้ดิสนีย์ (ฮา)world war Z แต่ก็ต้องยอมรับว่าหนังมันเพลินใช้ได้เลยล่ะ ล่าสุดเตรียมจะคลอดภาคต่อออกมาแล้ว ไม่นานมานี้ช่วงก่อนที่หนังจะลงแผ่นวางขาย ผมได้รับอีเมล์ฉบับหนึ่งเนื้อหาเกี่ยวกับโฆษณาหนังเรื่องนี้แหละ พร้อมทั้งยังได้แนะนำเพลง follow me มาด้วย ลองคลิกไปฟังดู เออแหะ! มันแนวใช้ได้เลยนี่

5.Snow White and the Huntsman - Florence + The Machine: "Breath of Life" 

Snow White and the Huntsman ส่วนตัวแล้วชอบหนังเรื่องนี้นะ แม้ว่าดีเทลของหนังจะขาดหายไปอย่างไม่น่าให้อภัย แต่ก็เอาเถอะ ก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะดูอะไรแบบ The Lord of the ring อยู่แล้ว แค่ได้เห็นนักแสดงทั้งสามที่ชื่นชอบร่วมเฟรมเดียวกันก็พอใจ แต่ที่ชอบยิ่งกว่าตัวหนังคือเพลง breath of life นี้ ที่เผลอๆอาจส่งอารมณ์ได้ดีกว่าหนังทั้งเรื่องเสียอีก

6.Coldplay - Paradise Ost. Life of Pi
Coldplay เป็นศิลปินอีกกลุ่มหนึ่งที่เพลงของเค้ามี signature ในตัวสูง ผมฟังเพลงนี้แล้วชอบมันมากพอที่จะฟังครั้งละหลายๆรอบ ก่อนที่มันจะถูกนำมาใช้ในหนังเรื่อง life of pi ที่ส่งให้ผู้กำกับ อัง ลี คว้าออสการ์ตัวที่สองมานอนกอดได้อีกครั้ง ดูจากคุณภาพหนังแล้วก็ไม่น่าสงสัยแต่อย่างใด มาลองฟังเพลง Paradise กันอีกครั้ง เพลงที่เข้ากับหนังราวกับว่าเกิดมาเพื่อคู่กัน

7. Coldplay - Atlas Ost. Hunger Games: Catching Fire

Coldplay อีกสักเพลงกับ Atlas ซึ่งเป็นเพลงประกอบหนัง the hunger games :catching fire ผมชอบหนังชุดนี้ จบจาก'แฮรร์รี่ พอตเตอร์มา ก็เห็นจะมีแต่เรื่องนี้ล่ะมั้งที่พอจะคาดหวังได้ และผมยังได้เจียดเงินในกระเป๋า(แฟบๆ)ไปซื้อนิยายชุดนี้มาอ่าน ต้องขอบอกว่า ตัวนิยายเพียวๆมันก็มีความน้ำเน่าอยู่นะในพาร์ทความรัก การดัดแปลงบทในภาคแรกทำได้ดีกว่าตัวเล่มนิยายมากส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะวิสัยทัศน์ดีๆของผู้กำกับ แกรี่ รอส หวังว่าการเปลี่ยนมือผู้กำกับในภาคสองจะดีขึ้นหรือเสมอตัว เพราะพูดถึงเนื้อหานิยายแล้วภาคสองนี้ดููมีอะไรให้เล่นอีกเยอะมาก ดูจากเครดิตผู้กำกับรายใหม่แล้วก็ใช้ได้ทีเดียว เพลงประกอบในภาคแรกใช้เสียงเพราะๆของ Taylor Swift ไปกับเพลง safe and sound ที่ได้เข้าไปเปิดเล่นๆในออสการ์กับสาขาเพลงประกอบยอดเยี่ยม สำหรับ Atlas นั้นต้องรอดูต่อไป แต่เพลง Atlas ก็ดูดีเลยนะ

8.The Mamas & The Papas: California Dreamin' Ost.Chungking Express and the hills have eyes

California Dreamin'เป็นเพลงที่หนังหลายเรื่องยืมไปใช้ ที่พอจะนึกออกก็มี Chungking Express 

ของผู้กำกับชาวไต้หวันนามว่า หว่อง คา ไหว และในเรื่อง the hills have eyes ใน trailer อีกที

เพลงนี้ผมว่ามันให้อารมณ์ที่แตกต่างกันนะ จากหนังทั้งสองเรื่อง เรื่องแรกมันให้ความรู้สึกถึงความฝัน

ที่ดูสวยงามแต่เรื่องหลังกลับให้ความรู้สึกตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

9. Imagine Dragons - Radioactive Ost. The Host

Imagine Dragon ศิลปินที่น่าจับตามอง ผมค่อนข้างชอบรสนิยมในเพลงของพวกเค้า รวมถึงเพลง Radioactive นี้ อันที่จริงผมตาม follow ศิลปินกลุ่มนี้มานานมากแล้วล่ะ ซึ่งต่อมา the host ได้นำเพลงนี้ไปประกอบหนัง ซึ่งมันดึงความสนใจได้ดีเลยล่ะ แต่จะดีกว่านี้นะ...ถ้าไม่ดูหนังเรื่องนี้ (เอ๊ะ! ยังไง?)

10.Band of Horses - The funeral 127 hours soundtrack

127 Hours อีกหนึ่งผลงานระดับ masterpiece ของผู้กำกับ Danny Boyle กับเรื่องราวการเอาชนะโชคชะตาของหนุ่มหัวรั้นที่ได้พบบทเรียนราคาแพง มั่นใจว่าหนังเรื่องนี้จะมอบบางอย่างให้กับคนที่ได้ดูแน่นอน ลืมไม่ลง อีกหนึ่งความประทับใจคือเพลงประกอบที่ชื่อว่า งานศพ (funeral) อุ๊ต๊ะ!