พันครั้งที่เจ็บปวด แด่เราเอง ผู้ใช้ชีวิตบนโลกใบนี้

แด่เราเอง ผู้ใช้ชีวิตบนโลกใบนี้

ผมเชื่อว่าเราทุกคนต่างก็มีความเครียด ไม่เว้นในทุกวัน บางวัยเครียดน้อยหน่อยก็พอยิ้มไหว แต่ในบางวันน้ำตามันเอ่อขึ้นมามองไปทางไหนก็พร่ามัวไปหมด วันนั้นคงดีหากจะมีใครสักคนเอื้อมมือมาแตะเบาๆ โอบกอดเราไว้ในอ้อมแขนที่แสนอบอุ่น แต่ไม่ต้องเสียใจหากคุณเป็นอีกคนที่อยู่เพียงตัวลำพัง  ผมเองก็เป็นอย่างหลัง

ผมเคยทำแบบทดสอบบุคลิกภาพจากหนังสือเล่มเล็กๆเล่มหนึ่ง ขอโทษที่ผมจำชื่อหนังสือนั่นไม่ได้ ที่ผมจะบอกก็คือผมถูกจัดเข้าไปในหมวดหมู่คนโรแมนติก เบอร์สี่ ซึ่งผมพบว่ามันตรงกับตัวผมมากถึง 98 เปอร์เซ็นเลยล่ะ อย่างเช่นเรื่องยุ่งยากลำบากใจของคนประเภทนี้คือ อยู่กับปัจจุบันไม่ค่อยได้ มักหลุดไปอยู่ในความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง รู้สึกเหมือนคนไร้ชื่อเสียง(ถึงแม้ว่าเวลาที่อยากอยู่คนเดียว ฉันจะชอบเก็บตัวเป็นคนนิรนามก็ตาม) รู้สึกซึมเศร้า ถึงจะรู้สึกว่าความโศกเศร้านิดๆหน่อยไม่ใช้สิ่งเลวร้าย มีคนมองว่าชอบใช้อารมณ์เยอะเกินไปกับเรื่องต่างๆในชีวิต เป็นต้น   ตรงกับใครบ้างล่ะที่นี่

ที่ผมจะบอกจริงๆก็คือ หากวันใดคุณล้มไปมองไปทางไหนก็ไม่มีมือใดๆให้เอื้อมไว้  หนังสือที่มีชื่อเก๋ๆว่า “เพราะเป็นวัยรุ่นจึงเจ็บปวด” จะเป็นเพื่อนแสนดีที่คอยอยู่ข้างๆปลอบโยนคุณอย่างแผ่วเบา และผมขอแนะนำเพื่อนอีกเล่มหนึ่งเขามาทีหลังเล่มแรก เขามีชื่อว่า “พันครั้งที่หวั่นไหวกว่าจะเป็นผู้ใหญ่”เล่มนี้แนวคิด บทความอาจจะโตไปหน่อยสำหรับวัยรุ่น(ผมเองก็ยังไม่ถึงวัยนั้น เลยออกจะเกินตัวไปหน่อยสำหรับเล่มหลังนี้)สองเล่มนี้ผมได้มานานแล้วครับราวๆสองสามเดือนก่อน แต่พึ่งนึกได้ว่าจะลงรีวิวแนะนำ เพราะทั้งสองเล่มนี้มันโดนมากครับ โดยเฉพาะเล่มแรกที่ผมว่ามันช่วยชีวิตผมได้ดีจริงๆ บทความที่ผมมักอ่านเวลาท้อ(ในเวลานี้)คือเด็กซิ่ว ไม่มีใครเข้าใจผมได้ดีเท่านี้แล้วล่ะ  ต้องขอบคุณผู้เขียน คุณคิม รันโด ที่ทำให้ทุกอย่างบนโลกนี้มีสีสันขึ้น

 เวลาใดที่ผมเครียดๆ ท้อแท้ หมดหวัง ไร้กำลังใจ ไม่ว่าจะโทรหาพ่อแม่ เพื่อนคนไหนก็ไม่มีใครเข้าใจหรือปลอบโยนได้จริงๆ   ผมมักจะอยู่กับหนังสือให้กำลังใจสักเล่ม เพลงเพราะๆสักเพลง หนังดีๆสักเรื่อง เพราะในบางครั้งกำลังใจของเรา  เราก็ต้องสร้างมันด้วยตัวเอง ลองให้หนังสือดีๆสองเล่มนี้เป็นตัวช่วยให้คุณรู้สึกดีขึ้นในวันฟ้าหม่นดูครับ บางทีรอยยิ้มบางๆอาจปรากฏขึ้นบนแก้มแดงๆของคุณก็เป็นได้

โชคดีวันฝนตกครับ